Liga Polskich Rodzin

ZG LPR w 120 rocznicę powołania Ligi Narodowej

W związku z minioną, 1 kwietnia br., 120 rocznicą powołania Ligi Narodowej, Zarząd Główny Ligi Polskich Rodzin oddaje należny hołd i wiekopomną wdzięczność jej inicjatorom, sternikom i przywódcom z Romanem Dmowskim, Janem Ludwikiem Popławskim i Zygmuntem Balickim na czele, za sformułowanie i prowadzenie suwerennej polityki polskiej, co w efekcie wieloletniej działalności uświadamiającej, formacyjnej i organizacyjnej doprowadziło do zjednoczenia i niepodległości naszej Ojczyzny.

Po okresie upadku myśli narodowej – czego konsekwencją były czasy panoszenia się obcych wpływów, zarówno jawnych jak i tajnych, czasy prywaty i troski o interesy stanowe, klasowe, czy regionalne, czasy marnowania polskich sił narodowych w interesie obcych, czasy klęskowych powstań, czasy odejścia w życiu publicznym od wierności nauce Kościoła, czasy „choroby na Moskala” i zaniedbania walki z zagrożeniem niemieckim – powstaje Liga Narodowa, która zaproponowała powrót do polskiej myśli politycznej.

Sięgnięcie do skarbnicy narodowego dziedzictwa okazało się słuszne i skuteczne! Polityka wszechpolska – wspólna dla wszystkich zaborów i warstw społecznych, niezależna od obcych wpływów, wyczulona na niebezpieczeństwo niemieckie, polityka budowania sił narodowych w celu ich wykorzystania w sytuacji pojawienia się sprzyjającej koniunktury międzynarodowej, polityka opierania się o rodzinę i wierność Kościołowi Katolickiemu oraz poczucie obowiązków wobec Ojczyzny, polityka jednoczenia Polski i Polaków jako droga do niepodległości – przyniosła nam zwycięstwo!

Chcemy pozostać wierni dziełu Ligi Narodowej – to pewny i mocny fundament.

Zarząd Główny Ligi Polskich Rodzin

Warszawa, 13 kwietnia 2013 r.

13 kwietnia, 2013

Polecane strony:
Opoka prof. Macieja Giertycha

Oświadczenie Zarządu Głównego Ligi Polskich Rodzin w sprawie in vitro

W związku z toczącą się debatą publiczną oraz pracami legislacyjnymi w parlamencie dotyczącymi tematyki zapłodnienia pozaustrojowego – in vitro, Zarząd Główny Ligi Polskich Rodzin przedstawia swoje stanowisko w powyższej kwestii.

Konsekwentnie, wytrwale i stanowczo stoimy na stanowisku wierności nauczaniu moralnemu Kościoła Rzymskokatolickiego.
Opowiadamy się więc za całkowitym zakazem stosowania zapłodnienia pozaustrojowego, nie tylko z przyczyn religijnych, ale także w oparciu o prawo naturalne, które obowiązuje wszystkich ludzi, niezależnie od światopoglądu, a odwołuje się do powszechnie uznawanych norm, w oparciu o dane rozumowe.
Stanowczo protestujemy przeciwko próbom relatywizacji i fałszywej humanizacji problemu, rzekomo w imię dobra małżeństwa. Zarówno zapłodnienie pozaustrojowe heterogeniczne, czyli pozamałżeńskie, jak homogeniczne, wewnątrz małżeństwa, skutkują tragicznymi następstwami: selekcją, zamrażaniem i zabijaniem ludzkich istot, bowiem dzieci rodzą się tylko z 5–10% zarodków wyprodukowanych metodami in vitro. Ponadto sposób otrzymania plemników w celu zapłodnienia kobiecego jaja, jest czynem wewnętrznie nieuporządkowanym, grzesznym i niezgodnym z aktem małżeńskim.
Sprzeciwiamy się naruszaniu podstawowych norm godności człowieka poprzez próby legalizacji zapłodnienia pozaustrojowego, jako drodze eksperymentalnej procedury technicznej, takiej swoistej technologii „produkcji ludzi”, prowadzącej do poważnego naruszenia norm etycznych i prawa naturalnego. Poczęcie dziecka powinno mieć miejsce w trakcie aktu miłości, podczas intymnego współżycia małżonków, w rodzinie.
Zwracamy się do wszystkich Parlamentarzystów, aby w trakcie prac legislacyjnych kierowali się prawdą o człowieku i rodzinie. Apelujemy o przyjęcie projektów rozwiązań sprzeciwiających się zapłodnieniu pozaustrojowemu. Prawo ma znaczenie dydaktyczne, ma uczyć prawdy i zachowań zgodnych z etyką. Każda zła decyzja, w ostatecznym rozrachunku, obraca się bowiem przeciwko nam wszystkim.
Liga Polskich Rodzin zawsze stała, stoi i stać będzie na stanowisku obrony życia od poczęcia do naturalnej śmierci, obrony rodziny i narodu, czyli tych społeczności naturalnych, których niczym zastąpić nie można.

Zarząd Główny Ligi Polskich Rodzin
Warszawa, 14 lipca 2012 r.

14 lipca, 2012

Polecane strony:
Opoka prof. Macieja Giertycha

Ważna decyzja wyborcza Zarządu Głównego Ligi Polskich Rodzin

Zarząd Główny Ligi Polskich Rodzin, na swoim posiedzeniu odbytym w Poznaniu dnia 13 sierpnia 2011 r., podjął następującą decyzję:

Oceniamy, że w najbliższych wyborach żadne ugrupowanie z wyjątkiem PO, PiS, SLD i PSL nie dostanie się do Sejmu.

Nawet gdyby Komitet Wyborczy Liga Polskich Rodzin, przy wielkim wysiłku i zebraniu wymaganych podpisów, zarejestrował listy okręgowe, do Sejmu nie wejdzie, bo nie przekroczy progu 5% ważnie oddanych głosów w skali kraju. Wchodzenie zaś w koalicje z innymi mniejszymi podmiotami jak PJN, Samoobrona czy Nowa Prawica, tylko by osłabiło wyrazistość ideową LPR, a sukcesu by nie przyniosło.

Przypuszczalnie nikt nie uzyska absolutnej większości w Sejmie, stwarzającej warunki do samodzielnego tworzenia rządu i sprawowania władzy.

Ewentualność wielkiej koalicji, PO-PiS, nawet w postaci potencjalnej, nie wchodzi w rachubę. Konflikt na linii PO-PiS jest tak ostry i głęboki, że choćby negocjacje w sprawie współrządzenia są zupełnie nierealne; nie będzie więc nawet możliwości szantażowania innych taką koalicją.

W praktyce oznacza to, że głównym rozgrywającym po wyborach może okazać się SLD, bez którego głosów nie będzie możliwości stworzenia jakiejkolwiek koalicji. Byłaby to sytuacja tragiczna, w której SLD praktycznie decydowałby o tym, kto rządzi, wybierałby sobie wygodniejszego, hojniejszego koalicjanta.

Jedyna nadzieja w tym, że PSL dostanie dosyć głosów, aby móc zapewnić powstanie koalicji bez udziału SLD. W tej sytuacji rekomendujemy głosowanie na PSL. Decyzję tą podejmujemy nie z sympatii dla programu tej partii, ale z troski o dobro Polski. Elektorat LPR, według sondaży obecnie ok. 1-2%, może się okazać decydującym w umożliwieniu powołania koalicji bez SLD.

Apelujemy więc do elektoratu LPR – w wyborach do Sejmu głosujcie na PSL!

Powyższe stanowisko spowodowane jest tradycyjną linią postępowania Ruchu Narodowego charakteryzującą się dwiema fundamentalnymi zasadami:

– realizmu politycznego odnoszącego się do aktualnej sytuacji politycznej, a nie tej wymarzonej i oczekiwanej, dobra Polski jako zasady naczelnej przed dobrem własnego Stronnictwa, które ma być wobec niej służebne.

Zarząd Główny Ligi Polskich Rodzin

Poznań, 13 sierpnia 2011 r.

13 sierpnia, 2011

Polecane strony:
Opoka prof. Macieja Giertycha

600 rocznica Bitwy pod Grunwaldem

Dnia 15 lipca 1410 r. wygraliśmy jedną z najważniejszych bitew w dziejach Polski i Europy. 600 rocznica bitwy grunwaldzkiej skłania do głębokiej refleksji.

Oby nie skończyło się na uroczystościach przypominających tylko wielki sukces oręża polskiego. Potrzeba szerszego i głębszego spojrzenia na Grunwald, będący również zwycięstwem ideologicznym.

Po stronie krzyżackiej był kwiat rycerstwa europejskiego szukającego osobistej chwały w walce z poganami, było poparcie Cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego i różnych czynników kościelnych. Na soborze w Konstancji (1414 – 1418), rozstrzygającym spór między walczącymi stronami, wystąpiła Polska, reprezentowana przez rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego Pawła Włodkowica, z postulatami o tolerancji zawartymi w rozprawie: „De potestate papae et imperatoris respectu infidelium” (O władzy papieża i cesarza w stosunku do pogan). Przeciwko Polsce, w obronie Zakonu Najświętszej Marii Panny (Krzyżaków) wystąpił dominikanin o. Jan Falkenberg ze swoją „Satyrą”. Sobór uznał racje polskie, a Falkenberg musiał swoje poglądy odwołać. Tezy Włodkowica zostały w zasadzie przyjęte jako katolicka doktryna. Od tego czasu Kościół uznał prawa pogan i przestał popierać nawracanie mieczem, fałszerstwa Krzyżaków zostały zdemaskowane, zakon utracił dobrą opinię, został rozpoznany.

Oto polityczna konsekwencja zwycięstwa militarnego pod Grunwaldem.

Gdy w 1910 r. odsłaniano, ufundowany przez Paderewskiego, pomnik grunwaldzki w Krakowie, zagrano po raz pierwszy Rotę, która stała się drugim hymnem narodowym. „Krzyżacy” Sienkiewicza, wóz Drzymały, czy bicie dzieci we Wrześni nagłośnione przez propagandę obozu narodowego powodowały, że naród stał się głównie antypruski w obliczu wybuchu I wojny światowej.

Niemcy świadomi swej epokowej XV w. klęski próbowali nagłośnić swój rewanż. Bitwę z 1914 r. pierwotnie nazywaną bitwą pod Hohenstein (Olsztynek) przemianowali na drugą bitwę pod Tannenbergiem (Grunwaldem). Rzeczywiście, wojska pruskie (ale rekrut z poznańskiego) pokonały tam rosyjskie (rekruta z Kongresówki). Brat strzelał do brata. Tylko że, jak zgodnie twierdzą wszyscy historycy I wojny światowej, fakt, że ta bitwa się odbyła zadecydował o zwycięstwie Francuzów nad Marną, gdyż odciągnęła wojska niemieckie z frontu zachodniego. Wojna ruchoma zmieniła się w pozycyjną, którą Niemcy musiały przegrać. I to dało nam niepodległość w 1918 r. Ogromna w tym rola obozu narodowego. Deklaracja Jarońskiego apelującego o „drugi Grunwald”, poparcie Koła Polskiego w Dumie dla wojny, propaganda wszechpolska na rzecz walki z Niemcami, szybka mobilizacja w Kongresówce, odmowa poparcia „powstania” proponowanego przez Piłsudskiego – to wszystko zadecydowało o szybkim wkroczeniu Rosji do Prus Wschodnich, co dało wycofanie owych wojsk niemieckich z nad Marny.

Tak więc, „drugi Grunwald” to również polityczne zwycięstwo polskie.

Niech Grunwald kojarzy nam się bardziej z politycznymi niż militarnymi zwycięstwami.

Zarząd Główny Ligi Polskich Rodzin

Warszawa, 10 lipca 2010 r.

10 lipca, 2010

Polecane strony:
Opoka prof. Macieja Giertycha